วันพุธที่ 24 กุมภาพันธ์ 2564

ตอนนี้ที่เมืองไคฟง มีการลักพาตัวเด็กไปขายกันแพร่หลาย เหลยหมิงมาอาละวาดที่จวนของนักบุญหงทง หาว่าเป็นนักบุญจอมปลอม เปิดโรงเลี้ยงเด็กกำพร้าบังหน้า  แท้จริงลักพาตัวเด็กขายต่อแพงๆ  จึงถูกศาลไคฟงคุมขังเอาไว้  เปาบุ้นจิ้นสั่งให้กงซุนไปตรวจสอบโรงเลี้ยงเด็กของหงทง  และให้อ้ายหู่ไปพาตัวเหล่าพ่อแม่ที่ลูกถูกลักพาตัวมา หงทงกลัวเสียชื่อเสียง จึงไปขอให้ราชครูผัง ซึ่งเพิ่งรับเลี้ยงเด็กกำพร้าคนหนึ่งเป็นหลาน ให้ไปเจรจากับเปาบุ้นจิ้น หลงหลง ซึ่งถูกราชครูรับมาเลี้ยงดู ยอมเรียกอีกฝ่ายว่าท่านปู่แต่โดยดี เพราะพี่เลี้ยงบอกว่าให้ทำตัวดีๆ เปื่อจะได้เจอย่าและแม่อีกครั้ง

วันพฤหัสบดีที่ 25 กุมภาพันธ์ 2564

ราชครูผังพาหลงหลงเข้าวังพบพระสนมผัง จั่นเจาและเหลยหมิงพบเด็กที่หายตัวไปในไป๋ซ่านถัง ใต้เท้าเปาเรียกหงทงและซุนหยวนมาสอบปากคำ เบาะแสเชื่อมโยงถึงนายอำเภอไท่คังและนักบุญจอมปลอมที่นั่น

วันศุกร์ที่ 26 กุมภาพันธ์ 2564

อ้ายหู่เล่นงานจนฟังเจี๋ยยอมรับสภาพทั้งหมด หงทงรอดตัวและรีบรายงานท่านราชครูให้เตรียมตัวรับมือ สี่ฮุยโดนประหารชีวิต ทันเฉิงติดคุกเจ็ดปี เสียวหู่หลุดปากพูดถึงหลงหลงทำให้คดีพลิกอีกครั้ง

วันจันทร์ที่ 1 มีนาคม 2564

เปาบุ้นจิ้นได้รู้ว่ายังมีเด็กที่ถูกครอบครัวใหม่รับไปเลี้ยงแล้ว  และหนึ่งในนั้นคือหลงหลงที่ราชครูรับเลี้ยงไว้ สุดท้ายก็มีย่าแลละแม่ของหลงหลงมาตามตัวเขาจริงๆ จินเซียงที่เป็นพี่เลี้ยงจึงแอบพาตัวหลงหลงมาพบย่ากับแม่ที่ศาลไคฟง ราชครูรู้จึงรีบตามมา และยืนกรานไม่ยอมคืนเด็กให้ แต่สุดท้ายเปาบุ้นจิ้นก็ทั้งปลอบทั้งยกเหตุผลจนราชครูจนใจยอมคืนเด็กให้ครอบครัวจริงๆ